Beynim çok hızlı bir şekilde, en son beraber bisiklet sürdüğümüz günkü muhabbetleri hatırladı. Daha bir ay olmadıydı. Başka yere yerleşme planları, olurları olmazları, istenenleri kaçınanları. Yol boyu sohbet etmiş, ara ara çok güzel fotoğraflar çekmiştik. Hatta son on km'de kopup uzamasına çokça serzenişte bulunmuştum.
Şimdi ise başka türlü koptu, kopardı kendini bizden. O güzel yüzünden, o keyifli sohbetlerinden…
Kızının ve eşinin acısı ise tarife sığamaz ölçüde. Midende yumruk savaşı yaptırıyor.
Dün var bugün yok olmak. Hayatın anlamsızlığına dair bir anlayış, bir anlatış daha.
Huzur içinde uyu arkadaşım, mutluluk içinde yat. Hoşçakal sevgili Bülent.
