Meksika'da zaman...

 Geleli 10 gün oldu Meksika'ya ve bunca zamanda ne çok şeyi, ne de çok yanlış biliyormuşum dedim çokça zaman. Öncelikle Meksika deyince Amerikan filmlerinde kafamda oluşmuş bir yapı varmış onu anladım. Sanki hepsi ganster gibi gösterilmiş bize hep, ki böyle bir önyargıyı aşıp buralara gelmem bunca zaman almış. Lakin alakası yok. Medeniyette kesinlikle bizden ilerideler ve yönleri de ileri doğru, geri değil. Bizde herşeyin geri gittiği son 20 yılda tüm memleketler çok yol almış.

Gelirken de kafamda binbir soru vardı. Lakin şu anda ne kadar cahilmişim diyorum. Zaten öğrendikçe, ne de çok cahil olduğumun farkına bakıyorum. Bir anladığım da şu; cahil olana öğretmedikçe cahilliğinin farkına vardıramazsınız! Hayat bir çelişki bir dilemma, nasıl da bir içiçe geçmişliktir böyle.

Neyse dönelim Meksika'ya. Türkiye'den gelişi uzun sürüyor arkadaş. Uç uç bitmiyor. İstanbul Mexico City direct uçak var THY ile. Ancak direct olduğuna bakmayın arada mutlaka bir yerde layover yapıyor. Ben Panama aktarmalı almıştım biletimi, direct uçuştan %30 daha ucuzdu (gerçi yine de Ekim'21'de 1200dolar tuttu)İstanbul'dan kalkıp önce bir Bogota'ya konduk, sonra geldik Panama'ya konduk. Burada Copa Airlines'a aktardık ve sonra başka uçakla CDMX'e (Ciudad de Mexico)geldik. Geçerli Amerika vizem olduğundan ayrıca Meksika vizesi almama gerek kalmadan, vizesiz rahatça geçebildim. Uçakta bir form doldurdum, pasaporttan geçerken o formu verdim, bana 35 gün kalış hakkı yazdılar pasaportta ve geçtim. Lakin pasaport-gümrük çok yavaş ilerliyorlar, biraz sabırlı olmak lazım. 1,5 saat falan ayakta dikildik. Nepal'e benziyor genel görüntü ama elle de yapmıyorlar aslında. Özellikle yavaş hareket ediyorlar herhalde. Ama Meksikalılar sıra konusunda Avrupalılar gibiler. Herkes saygı ile sırasında bekliyor. Kimse kimseye sırttan yapışmıyor, çocuklar kıyım kıyım sağınızdan solunuzdan girip önünüze geçmeye çalışmıyor, çalışanları anne babaları toparlıyor. Meksika içinde yurtiçi uçuşlarım da oldu. Hepsinde manzara benzerdi. Saygıyla bekliyorlar, sıraya giriyorlar, kimsenin hakkını yemiyorlar.

Meksika da korona;

Burada bir trafik ışığı sistemi var. Bölgeleri göre kırmızı, sarı, yeşil gruplamışlar. Ben gitmeyi planladığım tüm yerler yeşildi. Nasıl oturtmuşlar bilmiyorum ama iyi kurmuşlar sistemi. Maskesiz asla bir kişi bile göremezsiniz sokaklarda. Her dükkanın girişinde elinize dezenfektan sıkıyorlar, mutlaka kabul etmeniz lazım, isteğe bağlı bir şey değil. Mexico City'de caddelerde dezenfektancılar var. Birbirinize çok yakınlaşmayın diye çığırıp isteyenin eline dezenfektan sıkıyorlar. Bazı yerlere girerken çantanıza veya tümüyle size de sıkıyorlar.

Oaxaca'da otelde rezervasyon yaptım booking'den ve hemen akabinde lütfen aşı kartınızı gönderiniz maili geldi. Su, sabun, kağıt olmayan yer pek görmedim. Şu anda Aralık 25 ve Avrupa'da şiddetli artış sebebiyle yine her yeri her şeyi kapadılar. Ancak burada hayat, korona koşullarında normal devam ediyor. Patlayan çatlayan bir şey yok. Hatta önceki gün gittiğim Tule Ağacı'nı bir hafta önce görüşe açmışlar. Mini mini normalleşmeye devam yani. Ama istediğim, beklediğim ve bulamadığım hiç bir şey olmadı. Hatta dün geceki partileme halleri, hayatın normal gittiğinin ayrı bir kanıtı.

Nerelerde kalıyorum;

Airbnb ana aracım. Çalışıyor olunca mecbur ev konforu gerekiyor. Özellikle internet için. Otellerin interneti evler kadar iyi değiller ne yazık ki. Evleri de rezerve etmeden önce interneti kontrol edip öyle yaptım. 

Buraya 11 Aralık sabah 8:25 THY uçağıyla geldim ve Meksika saatiyle (TR'den 9 saat geri) 21.40'ta indim. Gece yarısı da Airbnb'den tuttuğum evceğizime girdim. Gelmeden önce epey araştırma yapma şansım oldu. Kaş'ta Serkan'ın şirketten Meksikalı arkadaşı (adam Meksikan şirketinde çalışıyormuş iyi mi) Andrea sayesinde, nerelerde kalmalı diye tüyolar aldıydım. Polanco, Condesa ve Roma dediydi. İlk evimi Polanco'da tuttum. Bizim Etiler, Ulus gibi bir bölge burası. etraf süper şık, insanlar süper şık, dükkanlar süper şık vsvsvs. Polanco'nun içi çevresi her yer öyle. Diğer yerler nasıl diye anlamak için 3-5 km uzaklaşmak gerekiyor.

Evim evim. Evim ise müthiş bir sanat eseri. Eve 6 günlük 350Euro civarında bir şey ödedim. Bir Avrupalı için hiç bir şey olan bu rakam bizim devalüasyon zamanı baya çok para etti :) Fakat evin kendisi, içi, temizliği, avlusu ve sahibi vs kesinlikle eder. Gece çalıştığım için özellikle düzgün bir yer aradım. Ve çok memnun kaldım evden ve her şeyden.

Duvarları döşeyen tablolar inanılmazdı. Avludaki duvar resimleri de öyle. Alejandra müthiş zevkli bir kadın belli. Burada 6 gün kaldım. Bu süreçte iş epey yoğun olduğundan

erken kalkan yol alır

 ama çok erken kalkan çok yol almaz :)

Komşuların da katkısıyla ne yazık ki hiç uyumadan ve çok erkenden havaalanındayım. İki buçuk gibi uyumayı başarıp 4'te kalktım canım o kadar da kötü değil.5'te alanda ve 5.30'da içerdeydim.

Uçağımın Bogota'a bi inip kalkıverecek. Layover yapacak yani. İlk kez bu layover olayıyla Tanzanya dönüşü karşılaşmıştım. Kilimanjaro Havaalanı'dan İstanbul normalde 5 saat sürüyor ama biz kalkıştan bir saat sonra inişe geçince ben de şaşkınlığa geçiş yaptım. Sonra öğrendim ki Addis Ababa'dayız. Arada inenler ve yeni binenler oldu. Bizden el bagajlarımızı yanımıza almamızı istediler. Sonra gelecekleri bindirdikten sonra, tekrar yola koyulup İstanbul'a vardık. Bildiğin dolmuşçuluk yani :)

Şimdi de benzer hikaye Panama aktarması öncesi Bogota'da var. Bir inip bakacağız, bir buçuk saat sonra da kalkıp Panama'ya konacağız. Panama'da da, Copa Airlines'ın Mexico City uçağına aktarılacağım. Şimdi İstanbul Havaalanı'nda TickerDaze diye bir yerdeyim. Amerikan bar havasında keyifli bir yer, country tarz müzik çalıyor. Herkes biralara sarılmışken bir kahve kruvasan vslere takıldım. Hiç uyumadan içersem bu köşede uykuya dalabilirim gibi geldi :)

Heyecanlı bekleyiş

Geçen yıl 19 Mart'ta Hindistan'dan kaçarayak yurda döndüğümden beri yurtdışı seyahatim olmadı. Haliyle olamadı. evlerimize kapandık ve bekledik. Gerçi kendi adıma o zamanı oldukça iyi geçirdim :)

İşte şimdi ise yolculuk vakti. Bu Cumartesi sabahı Meksika'ya gidiring. Nasıl bir heyecan var içimde anlatamam. E tabii devir Kovid devri olduğundan eskisi gibi pasaport-vize-bilet üçlüsü yetmiyor seyahat etmek için. Test lazımsa test yaptırıcan 72 saat önceden, aşı kartın olması lazım, aşılarının geçerli aşılar olması lazım, gidiş ve dönüşte karantina var mı bakman lazım, aktarman varsa aktarmaların için de benzer kontrolleri yapman lazım vsvsvs.

Dolayısıyla hafiften stress var. Bir de gittiğim yerde durmayıp hem şehir, hem deniz hem dağ hem dalış diye kaşındığımdan bir çok şeyi olabilecek mnimum ölçülerde yanımda bulundurmam lazım.

Bir de yaşanan devalüasyon sonrası doların geldiği 14 lirayı düşünüyorum. 

Umuyorum, diliyorum ve biliyorum ki asıl amacım olan şaman teyzeyle dileğimi yerine getireceğim.

Dinimiz amin.

YENİ bir başlangıç,... Hayata...

YENİ sözünün o muhteşem anlamı artık çok daha fazla içerik barındırıyor benim için.

Yeni bir yolculuğa çıktım hayatımda, ama bu sefer başka bir ülkeden, denizden veya dağdan bahsetmiyorum. Bahsettiğim hayatımın tam ortasına oturan bir iş aslında :)

Yaklaşık 10 yıldır kendi şirketim üzerinden Değişim Yönetimi Liderliği yapıyor ve şirketlere danışmanlık veriyordum. Ama şimdi bir şirket bünyesinde çalışmaya ikna oldum ve 2 haftadır da ne kadar doğru bir yerde olduğumun tekrar tekrar farkına varıyorum. Burası MEY|DIAGEO, yani Mey İçki. 

Evet evet o, YENİ RAKI'yı yapan şirket. Bir çok kere yaradanın sevgili kuluyum kesin dediğim olmuştur, şimdilerde sürekli aynı sözü tekrarlıyorum. 

Peki neden ve nasıl bunca yıl sonra bir şirket bünyesinde çalışmaya karar verdim, ikna oldum?

Mayıs ayında beni ilk aradıklarında gönderdikleri toplantı davetinde bir ek dosya vardı, MEY|DIAGEO olarak biz kimiz, ne yaparızi anlatan. İşte aslında o dosyayı okurken aydınlandı dünyam diyorum. 

Sosyal sorumluluklarını yerine getirmek için değil, sosyal sorumlu bir şirket olmanın nasıl bir şey demek olduğunu çok güzel gösteren bir dokuman idi. Keşke bunları daha geniş kitlelere anlatabilsek dedim ama sonra farkettim ki, onların derdi reklamdan öte, içeriğin, işin, faydanın kendisine odaklanmak. Peki böyle düşünmemi sağlayan şeyler neler;

- Kadın çalışanlar, yöneticiler konusu. Öyle 8 Mart'ta görünen sonra kaybolan değil, sonuçlarıyla ispatlarıyla, gerçekleriyle kadın direktör oranı %57, (diğer kadın çalışan oranlarını söylemiyorum bile, hepsi %50-%92 arasinda değişiyor) Bu konuda politikalar ciddi ve uygulanıyor. Ayrıca bazı direktörlerin kendileri, çalışma hayatından uzaklaşmış kadınların yeniden iş hayatına katılımını destekleyen projeler yapıyor/sosyal kurumlara destek veriyor.

- Sürdürülebilirlik- Aslında her yerde, her alanda bir numarada yer alması gerekn konu değil mi. İşte burada gerçekten bir numara. Sektöründe ISO 14001 çevre yönetim standardını uygulayan ilk ve tek şirket. Karbon ayak izini hesaplamış ve CO2 emisyonu, su kullanımı, atık miktarı... daha bir çok konuda hedefler belirli ve uygulanıyor.

- Seçimli çalışma modeli- Uydu ofis projesini pandemi öncesinde çalışmışlar. Çalışma düzenini belirlemek için yaptıkları anket sonucunda tüm çalışanlar ile kendi çalışma tercihleri doğrultusunda protokoller imzalanmış durumda. Yani çalışanlar kendi çalışma modelini (ofisten-evden-hibrit) kendisi belirliyor (hadi canım demeyin, isteyince oluyor:)

- Söylememe gerek yok zaten altyapı öncesinde hazır olduğundan, dijital olarak buluttan, her yerden mis gibi çalışabiliyorsunuz. 

Ama bunlardan da öte beni etkileyen bir şeyler vardı. Direktörlerin ve çalışanların profillerini incelediğimde büyük bir çoğunluğun aktif olarak, şirket dışı sosyal sorumluluk projelerinde yer almaları. İşte özellikle bunu görünce galiba yerimi buldum dedim. 

Beni bilen bilir, üniversiteden beri sosyal sorumluluk projelerinde aktif olarak yer alırım. Okuldayken yaptığım gönüllü çeviri çalışmaları, linux şenlikleri, sonrasında AÇEV'le, Vodafone Vakfı ile, Birleşmiş Milletler ile ve özellikle son yıllarda yoğun olarak TEGV ile projelerde yer aldım veya aktif olarak kendim başlattım bazı projeleri. Hepsi kendi zamanımdan ayırarak yaptığım ve hayatımda beni en çok tatmin eden işlerdi. 

İşte şimdi bu aidiyetlik hissi içinde bir yıl süreli olarak MEY|DIAGEO'da Değişim Yönetimi Lideri olarak Programme YENİ'de rol alıyor olduğum için çok mutlu ve gururluyum.

 Bu süreçte görüştüğüm ve destek aldığım tüm MEY dostlarıma teşekkürler...

Çay love you...

 

Şeker'in bayramı varsa, Çay'ın da olmalı.

Çayı şekersiz, seni sebepsiz seviyorum.

Manisi de hazır :)

Çay Love You.

Çayınız eksik olmasın.

İzin Kağıdı ve Babam

Ben Cağaloğlu Anadolu KML'nde okudum, Cağaloğlu'nda Çatal Çeşme sokakta, şahane, tarihi bir binada eğitim veren bir okul.  Okula kayıt yaptırmaya babam ve ablamla gitmiştik. Binasına hayran kalmıştım. Çıkışta da babam bize Sultan Ahmet'te Maraş Dondurması almıştı. Tabii dondurmayı elime alana kadar delirmiştim o ayrı.

Okulun ilk günü de babamla beraber gitmiştik okula. Hangi otobüse nereden binip, nerede ineceğimi göstermişti bana. Sonra ben hep kendi başıma gittim okula. O zamanın Ok1, Ok2 ve Ör1, Ör2 hatlarıyla, bir saatlik yolculuk süresi sonrası varıyordum. İstanbul'u öğrenmemi sağlayanlar da bu İETT hatlarıdır sanırım. Ring hatlardı bunlar ve o kadar uzun bir yol yapıyorlardı ki Cağaloğlu'na varana kadar. Yaklaşık 25-30 duraktan geçerlerdi Cağaloğlu'na varana kadar.  Gidiş ve dönüşlerinde de başka güzergahtan gittiklerinden, ben her yeri karış karış öğrendim. Yıl 1990, ben 13 yaşında.

Hazırlık sınıfına başladığım ilk günü, bende ŞOK ŞOK ŞOK!. Dışarı çıkmak yasak! Kat-i surette yasak. Öyle de yasak, böyle de yasak. Yasak da yasak. Okul 9.00'da başlıyor, 16.00'da bitiyor. Bir saat öğlen yemeği zamanı var ama dışarı çıkıp meydanda döner yiyemezsin. Çorabın kaçtı, dışarı çıkıp bir dükkandan çorap alamazsın. Çünkü Yasak!

Sebebine dair bilgi almayı çok denediysem de olmadı. Sadece yasak! Anlaşılır şey değil. Beni tanıyanlar bilirler, böyle yaptırımlarda benim içimden bir delirgen çıkar. Dayanamaz patlar. 

Öğretmenlerimi sorularımla delirttikten sonra, müdüre gidip bana söyler misiniz lütfen, hangi durumda ben bu okuldan dışarı çıkabilrim 9-16 saatleri arasında diye sorduğumda, ancak baban gelecek, bir dilekçe yazacak ve dilekçesinde, senin 9-16 saatleri arasında dışarıya çıkmana izin verdiğini ve sorumluluğunun da tamamen kendisine ait olduğunu belirtecek. Öyle izin kartı çıkartılır, sonra çıkabilirsin. Tamam dedim çıktım müdürün odasından.

Eve dönüşte, o bir saatlik yolculukta çok düşündüm. Acaba babamı ikna edebilir miydim, acaba anlar mıydı beni, acaba durumun saçmalığı konusunda katılır mıydı bana, ne derdi? Gelip o dilekçeyi yazar mıydı? Kafamda deli sorular. Ama bir taraftan da düşünüyorum, ben babamın kızıyım, bana saçma geliyorsa, kesin ona da gelir.

Bu düşüncelerle eve vardım. Akşam oldu, babam geldi. Yemek yedik. Ben yandan yandan yanaştım. Başladım konuşmaya, öyleydi de, böyleydi de, onu sordum, bunu dedim, şu yaptım vsvs. Ve babam dedi ki, o ne saçma şey yahu, niye çıkamayacakmışsın, ben gelir yazarım kızım dilekçeyi! İşte benim babam, işte babasının kızı. 

Hemen ertesi gün gelemedi ama sonraki hafta geldi, dilekçeyi yazdı. Öğretmenler ve müdür dumur. Hiç olmamış daha önce böyle bir şey. Bir izin kartı çıkardılar bana, üzerinde fotoğrafım vs olan. 

İzin kartımı elime alır almaz hemen kapıya koştum, kartı kapıdaki görevliye gösterip, adamın şaşkın bakışları arasında dışarı çıktım. Hey mübarek, o nasıl bir özgürlük hissidir. Sanki hapisteymişim de, yılbaşına ev iznine çıkmışım. 

Çoğu zaman öğlen yemeğimi evden getirirdim ama yine de dışarı çıkıp, Sultan Ahmet Meydanı'nda banklarda oturur yerdim. Her gün istisnasız, mutlaka çıktım öğlenleri.

Gerçi arada karşı büfenin çırağı gibi oluyordum, sınıfın siparişlerini getirirken, ama olsundu. 

O okulun tarihinde tek izin kağıdı, benim babamın dilekçesiyle bana çıkarıldı. Nokta.

KOÇ'um benim

Elimi sallamadan xxx koçuna çarpıyor.

Bir ara "Hayat kısa..." yazanlara şırrak yapasım vardı, şimdi de xxx Koç'uyum diyenlere şırraaak yapasım var. 

Hatta Koççum benim deyip elense yapasım da geliyor.

Agile Koçu, Yaşam Koçu, Beslenme Koçu, Mutluluk Koçu, Evlilik Koçu...

Devamını siz getirin, ya da getirmeyin, susun. Koçsanız sonsuza kadar susun. Ehehe ben de Aslan'ım, yerim seni hrrr.

Akıl, Ruh, Dil

Akıldan geçen, Ruhta can bulan, Dilde çürüyen...

Sadece betimlemelerde bulunulabilen ama adını bulamayışlar, adlandıramayışlar. 

Şu sıralar yaptığım çokça şeyin yanında daha çokça yaptığım şey okumak. Sanki Fahreneit451 gerçek olacakmış da, geriye kitap kalmayacakmış gibi. Günde sayıları üçe varıyor kimi günler.

Ama midemde hasıl olan ağrının sebebi sözcükler mi? İşte o bilinmiyor. Ya da dile geldiğinde çürüyen o anlamlandırılamayanlar mı?

Fazla felsefe okudum sanırım şu sıralar, hiç bir sözü doğrudan ifade edemez oldum. Çünkü bir söz olarak söylediğimde sınırlanıyor o koskoca hisler, duygular, anlamlar düşünceler, bir kaç harfin yanyana geldiği, on kere okusan anlamını yitiren harfler topluluğuna dönüşüyor. 

Acaba hiç konuşmamak mı lazımdı, belki de hiç yazmamak. Düşünmemenin namümkünlüğünü biliriz netekim. 

Midem ağrırken mayalı yiyecek ve içeceklerin iyi gelmediğini tahmin ediyorum, ancak yine yeni yeniden belki de kötü gelmez diyerek deniyorum. Kötü mü bilmem ama iyi olmadığı da kesin.

Bir de baktım 2021'in ilkiymiş bu yazı, biraz daha ilham katmak lazım gelir. Geç kalmış bir yeni yıl yazısı. Gerçi 2020 ve 2021'de hayata geç kaldık ya biz.

Ya da belki o kadar hızlı gitmişiz ki aceleyle, şimdi bekliyoruz ki hayat bize yetişsin. 

Halbuki her şeyi ağır ağır, azar azar tüketmek lazımdı. Halen kendinlikten uzaklaşmadan. Evet biliriz herkes içinde başka bin türlü karakter, kişilik barındırırdı ama açık etmemek en iyisiydi eğer içindeki canavarı tanımıyorsan, tanışmıyorsan veya tanımak istemiyorsan. Belki de saklanan başka bir şeydi ama o kadar zamandır saklanıyordu ki, kendiliğinden uzaklaşmış bir canavara dönüşmüştü. Oysa ki, bir samimi anda bir itirafla en naif halini çıkarsan ortaya, bastırmasan derinlere, eminim sen de o da yani gerçek sen daha özgür, daha mutlu olabilir.

Gözlerine bakıp söyleyebilmek isterdim ama canavarın haşmetinden korkuyorum. Ve sana bir gün umarım bu cesareti kendinde bulup ruhunu özgür bırakabilirsin diye dilekte bulunuyorum.