Metrodan eve yurudugum kisacik mesafede pitir pitir dolanan hoplayan ziplayan yavru kedileri olmadi analarini babalarini minciriyorum hergun.
Bugunse eve yururken, dinmis yagmurun serinliginde uzanmis, gobisinde bebeleri uyuyakalmis, kendisi de gozleri kapali ama duyulari acik bir anne kedi gordum. Nasil bir dinginlik, nasil bir huzur…
Ben oole bakakalmis dururken merdivenin basinda, gozlerini acip soyle bir bakti, sonra rahatsiz etmeyeyim diyerek uzaklastim oradan. O huzur aninda tedirgin etmek istemedim. Mahallede o kadar cok kedi var ki, arada sesleniyorum ve eger sevdirme modundalarsa zaten hemen yanasip mivliyorlar. Sonra da ikimiz de keyif icinde mirlayip girlayip sonra ayriliyoruz.
Oldum olasi sevmisimdir kedileri, evde bir kedim olmasini o kadar ozledim ki.
Evet sokaktaki butun kediler benim belki ama onun kucaginizda mirrlayarak uyuyakalmasi kadar da keyifli bir sey bilmiyorum.
Ozlemisim…
Ps; fotodaki de Frodo'nun oglani. Ufacik bebeden danacik bisi oluverdi :)
0 yorum:
Yorum Gönder